Op volle toeren! Dat slaat op het visseizoen 2014. De dagen en weken vliegen in sneltreinvaart aan ons voorbij. De visgasten vermaken zich goed en genieten, naast het lekkere eten en de overweldigende Laplandse zomer, van de goede visvangsten in de Juktån, Vindelälv, het Tväråträsket (het meer tegenover ons huis) en het Vinträsket, een meer iets verderop. Ondanks het zeer warme weer – het is al weken achter elkaar elke dag tussen de 25 en 30 graden – zijn de vangsten nog goed te noemen.  Nu zijn de zomers hier over het algemeen toch droog en warm, omdat Zweden, anders dan het zeeklimaat in Nederland, een landklimaat heeft. Het  is echter nog nooit zo lang zo warm geweest, als we de verhalen van de mensen uit het dorp mogen geloven. Voordeel is dat het buiten lekker genieten is, nadeel is dat alles wel heel erg droog is. Niet alleen de tuin rondom het huis heeft nodig een druppel water nodig, maar ook de bossen zijn kurkdroog, wat het gevaar op bosbranden erg groot maakt. Nu worden die bosbranden over het algemeen niet veroorzaakt door de toeristen die hier vertoeven, maar meestal door inslag van bliksem in bomen. Frans en ik hebben het zelf al een keer meegemaakt dat we de bliksem als een grote knalrode vuurbal zagen inslaan in een boom in het bos. In een mum van tijd stond toen een stuk bos in brand en het duurde “ff” voordat de door ons gealarmeerde brandweer ter plaatse was, namelijk een dik uur. Als je het al over opkomsttijden hebt!

Frans en ik raken steeds beter op elkaar ingespeeld en hebben elk zo onze eigen taak in het bedrijfje. Het leuke is wel dat je veel met elkaar kunt afstemmen en bespreken. Hierdoor doen we vooral alles samen en niet, zoals in Nederland, ieder zijn eigen werk. Dit was een van de belangrijkste redenen om hier in Lapland samen een bedrijfje te beginnen en dat doel is behaald. We voelen ons er allebei goed bij en genieten van de rust en vrijheid hier boven in het Hoge Noorden. Alles gaat zoals we ons dat hadden voorgesteld en we voelen ons zondagskinderen dat we dit samen mogen meemaken. Dit gevoel staat in schril contrast met de soms trieste levensverhalen van vrienden en bekenden in Nederland, die ziek zijn geworden of die na een scheiding weer een leven proberen op te bouwen.

En ja hoor! Onze nieuwe huisvriend, de siamees Prins Lear, is thuis aangekomen en maakt ons gezinnetje naast Bartje weer compleet. In mijn vorig blogg schreef ik al dat we hem van ver moesten halen namelijk helemaal in de provincie Dalarna op zo’n 780 km afstand. Zondag 27 juli om 10 uur in de ochtend vertrokken we, met koffie en broodjes voor onderweg, richting Leksand, liggend in de provincie Dalarna. Met Birgitta Wallden, de fokster, hadden we afgesproken dat we maandagmochtend rond 8.00 uur op de stoep zouden staan om onze nieuwe aanwinst mee te nemen. We hadden gekozen voor de kortste route via de autoweg E4. Via Lycksele en de prachtige Höga Kusten Bron (de hoge kust brug)in de buurt van Harnösand, kwamen we door Sundsvall, een grote havenstad aan de Botnische golf. We merkten dat we de drukte van zo’n grote stad niet meer gewend zijn en waren blij toen het verder op de E4 achter Kvissleby en Jattendal weer een stuk rustiger werd. In Söderhamn verruilden we de E4 voor de rustige weg nr 50 land inwaarts in de richting Bollnäs en een paar uurtjes later arriveerden we in Rättvik en we besloten hier te overnachten. Naar Leksand was het nog zo’n 12 kilometer. We hadden afgsproken met Birgitta dat we rond 8 uur op de stoep zouden staan en zo gezegd zo gedaan. Birgitta begroette ons enthousiast. Ze is een vriendelijke gezellige vrouw van rond de 60 en woont samen met haar man, 2 honden en 7 katten op een appartement. De ontmoeting met prinske, zoals we hem gedoopt hebben, was erg fijn. Hij begroette ons al huppelend en spelend. Birgitta vertelde dat de moeder van prinske en zijn 2 andere zusjes en 2 broertjes al 2 weken na de geboorte was overleden. Birgitta had de katten zelf met de fles opgevoed en was daarom ook nog meer gehecht aan het kroost. Na de belofte dat wij super goed voor prinske zouden zorgen, verlieten we, na de nodige koppen koffie, rond 9 uur Birgitta en begonnen aan de thuisreis.

En nu hebben we een Duitse gast, Georg geheten, die met de auto vanuit Duitsland is gekomen en eerst een week in Umeå is geweest, een grote havenstad aan de Botnische golf op zo’n 230 kilometer van hier. Hij had een viool en zgn. Nyckleharpa bij zich. Deze is een kruising tussen een gitaar en een harp. Georg speelt Zweedse volksmuziek. Frans had het idee om mensen uit het dorp uit te nodigen om samen naar de muziek van Georg te komen luisteren. Dus zo gezegd zo gedaan. Samen met buurvrouw Karin heb ik donderdag a.s. vanaf 18.00 uur een avondje georganiseerd. Mensen uit het dorp worden uitgenodigd voor een “Musik i sommarkvällen“, muziek tijdens de zomeravond. Als het weer goed is houden we de happening voor ons huis op het gras. Karin had de vuxenskola – een organisatie die allerlei cursussen voor volwassenen organiseert en ook subsidies verdeelt – gebeld met de vraag of we voor dit cultuurevenement subsidie konden krijgen. En ja hoor! Zoals bij vrijwel alle activiteiten die je hier ontplooit krijgen we ook voor deze avond een bijdrage van deze organisatie van 500 Zweedse kronen, zo’n 50 euro. Ik laat jullie volgend blogg weten hoe de sommarkvällen is verlopen.

Ook heb ik er sinds kort een klein baantje bij. Een paar weken geleden kregen Frans en ik bezoek van Eleonora Hedman van Gold of Lapland. Dit is een organisatie die het toerisme in Zweeds Lapland promoot. Het toeval wil – alhoewel er bestaat geen toeval in het leven – dat ze de komende 3 jaar met name hun pijlen richten op Nederland. Omdat Frans en ik de enige Nederlanders zijn met een bedrijfje in het toerisme hierboven in het Hoge Noorden peilde ze ons of wij Gold of Lapland wilden helpen, o.a. met het opzetten van een facebookaccount en andere klussen zoals bijvoorbeeld vertalen van Zweedse teksten. Eleonora had van de een of ander begrepen dat ik voor zoiets wel geschikt zou zijn. Eigenlijk was ik wel een beetje vereerd, dat ze me voor zoiets kwam vragen. Dus vanaf nu ben ik een aantal uurtjes in de week bezig voor Gold of Lapland. Omdat ik dit van thuis uit achter de computer kan doen is dit prima te combineren met de zorg voor de gasten en alles wat daarbij komt kijken. De facebookaccount Nederland is inmiddels actief en er staan ook al een aantal berichten op. Als je dit leest en je hebt de facebookpagina van Gold of Lapland nog niet gedeeld, wil je dit dan svp alsnog doen. Het belangrijkste doel is de naam Gold of Lapland bij zoveel mogelijk Nederlanders bekend te maken, zodat mensen hier hun zomer- of wintervakantie gaan doorbrengen bij een van de bedrijven die bij Gold of Lapland zijn aangesloten.

En verder is de kat Frits van de buren sinds 3 augustus jl. verdwenen. Een affiche bij de brievenbussen in het dorp roept de dorpsbewoners op de ogen open te houden en een seintje te geven als ze Frits spotten. Hopelijk kan ik bij mijn volgende blogg schrijven dat hij terecht is.

Paula

Ja, het is echt zomer in Lapland. Ook vandaag is het met temperaturen van rond de 30 graden, gewoonweg heerlijk genieten van de Lapse zomer. Na een warme dag koelt het hier ‘s-nachts heerlijk af tot temperaturen van rond de 10 graden. Anders dan in Nederland is het ‘s-ochtends dan weer lekker fris en blijft de benauwdheid dus niet zo in huis hangen. Heerlijk dus! De grasmat is fris groen en overal in de tuin bloeien de bloemen. Plantjes, die we zelf in maart hebben geplant en waar je dus maar een jaar van kunt genieten, en planten die ieder jaar weer terugkomen. Bij onze accommodatie Tores is naast het huis een heus bloemenschilderij ontstaan met allerlei wilde bloemen. Het is een echte kleurenpracht! Verder zijn om ons huis veel, heel veel vogels te spotten. Het is een traktatie om het kraanvogelpaar op het meer tegenover ons huis te mogen aanschouwen bij – zo lijkt het althans – hun tedere omhelzingen. Ze blijven hun hele leven samen. Ook zie je nu regelmatig moeder elanden met hun pas geboren kalf aan de kant van de weg knabbelen aan de frisse blaadjes van de bomen. En niet te vergeten al die andere vogels die, zoals elk jaar, naar hier komen om te broeden en van de warme Laplandzomer te genieten. Zoals de svartvit flugsnappere, die elk jaar bij Tores in hetzelfde vogelhuisje zijn eieren legt. En ze beschermen hun kroost met hun leven: Als Bartje te dicht in de buurt van het vogelhuisje komt, manen ze hem afstand te houden door rakelings langs en over zijn kopje te vliegen. De nötskrika, vlaamse gaai. De Lavskrika, die zo tam is dat hij zo naast je komt zitten. De råka en de kråka, die zich net als in Nederland laten gelden met hun harde gekreis. En niet te vergeten de vele soorten mezen. Het is altijd weer interessant als gasten thuis komen van het vissen en de vogels beschrijven die ze gezien hebben in de natuur. We hebben een boekje Fåglar en daarin zoeken we dan samen de foto en naam van het beestje op. Zo was er ook pas een gast die tijdens het vissen een grote visarend boven de bossen had zien zweven en hadden andere gasten tijdens een moeraswandeling achter ons huis sperweruilen met jongen gespot. Je ziet hier vogels en dieren die in Nederland nooit geleefd hebben of daar jaren geleden uitgestorven zijn.

En, ondanks het warme weer, zijn de vangsten van de visgasten goed tot zeer goed. Zowel de snoek en baars in het meer tegenover ons huis, als de vlagzalm en forel op de Juktån en Vindelälv zijn hügvillig zoals men dat hier boven zegt, wat zoveel betekent als ze laten zich goed vangen. De 2 nieuwe aluminium boten met electromotor en bellyboten zijn al goed gebruikt. Het komt regelmatig voor dat gasten na een lange dag vissen op de rivieren  – Frans vertrekt direct ‘s-morgens na het ontbijt rond 9.30 uur met de vliegvisgasten en ze komen rond half 7 huiswaarts – na het avondeten nog tot middernacht op snoek en baars vissen op het mooie meer tegenover ons huis, het Tväråträsket. Frans en ik zeggen altijd dat het totaalplaatje maakt dat Lapland zo bijzonder is. Het vissen met de goede vangsten, de overweldigende natuur, het lekkere eten, en de mooie accommodaties maken dat veel gasten het zo naar de zin hebben dat ze direct voor volgend jaar boeken. Dat is de kroon op onze inzet.

Mijn dagen zijn goed gevuld met het voorbereiden van de avondmaaltijden en lunches en allerlei werkzaamheden in en om de accommodaties (gras maaien, tuinen bijhouden, wassen, strijken, afwassen, poetsen). We serveren hier geen spagetthi of macaroni, maar heuse Zweedse gerechten die je zo in een restaurent kunt serveren als we onze gasten mogen geloven. En omdat alle gasten, zonder uitzondering, zeer te spreken zijn over het eten doen we dat ook. Zo maken we bijvoorbeeld Lapwok, een typische Lapse maaltijd met rendiervlees, blauwschimmelkaas, crème fraiche, en allerlei soorten lekkere groenten, en daar serveren we dan gegrilde aardappelen uit de oven bij. En wat te denken van een lunch van wittekoolsalade, met frisse cittoenmayonaise en gerookte zalm, in een wrap van Laps brood, gemaakt door een vrouw uit het dorp. Ook de laxsida, wilde zalm op een bedje van grov zeezout (om het vocht eruit te halen) met potatisgratäng, doet het altijd erg goed. Een andere lunchtopper is de zelf, van elandenvlees, gemaakte hamburger. Daar likken de gasten echt hun vingers bij af. En na de avondmaaltijd is er altijd een heerlijk dessert, van door mij zelfgemaakte appel- of rabarberpaj, of limoenpanacotta, tot pannekoek met ijs en slagroom. Ik zeg er altijd bij dat het is om de gaatjes te vullen. Om te voorkomen dat Frans en ik na de zomer een nieuwe garderobe moeten aanschaffen, eten we zelf de toetjes slechts heel af en toe mee.

Verder neemt de organisatie van het eten nogal wat tijd in beslag. Elke zaterdag stel ik een menu samen voor de gasten die de week erna arriveren en daarop maak ik de matlistan, letterlijk de eetlijst. Die mail ik op zondag naar Janne en Ing Marie Johnson toe, de eigenaren van het plaatselijke supermarktje in Gargnäs, zo’n 25 kilometer verderop. Janne komt  vervolgens iedere vrijdag de spullen brengen. Naast chef de cuisine ben ik ook hoofd van de afdeling Schoonmaak, hetgeen zoveel betekent dat ik de eindverantwoordelijke ben voor het schoonhouden van de accommodaties, met dien verstande dat ik enig personeelslid ben :).  En soms help ik bij het ophalen en wegbrengen van onze visgasten naar de luchthavens. Ook houd ik me bezig met het beantwoorden van vragen die we via de mails of telefoon krijgen.

Onlangs werd ik verrast door Frans met een presentje. We komen regelmatig met visgasten bij Mats From, een houtbewerker uit het dorp Gärgnäs, tegenover het supermarktje van Janne en Ing Marie. Daar was mijn oog gevallen op een prachtig houtsnijwerk van een elandenfamilie, vader en moeder met tussen hen in een kalf. Frans had me hiermee verrast en het heeft inmiddels een mooi plekje gekregen in onze gezellige eetkeuken.

Het is niet alleen de zomer die maakt dat de zon extra gaat schijnen. Op 28 juli a.s. gaan we onze nieuwe kitten, Prins Lear, halen. Een chocolate point siamees net als Elton. Het wordt het nieuwe vriendje van Bartje en we hopen dat ze het goed samen kunnen vinden. Anders dan in Nederland is het Siamese ras hier in Zweden, en in het bijzonder in Lapland, nogal bijzonder en zijn er weinig siamees-catteries. We moeten dan ook ver rijden om onze nieuwe kameraad te halen, namelijk naar Leksand, in de provincie Dalarna. 800 kilometer heen en 800 kilometer terug. Ja, je moet er wat voor over hebben. We hebben besloten er maar een dag uit van te maken en twijfelen nog of we  Bartje op de reis meenemen, zodat hij niet alleen thuis is de hele dag. Na het vertrek van Elton is hij stil en zoekt nog regelmatig naar zijn vriendje. We hopen dat we hem blij maken met Prins Lear.

En zo zitten we volop in het visseizoen en komen donderdag a.s. alweer de volgende gasten en zaterdag nog een keer 2 nieuwe gasten. Het draait hier in Lapland op volle toeren en we hebben het goed naar onze zin. Tot snel.

Paula